Μνήμη Κώστα Γκουντάκου
Ένας ξεχωριστός άνθρωπος έφυγε από κοντά
μας. Ο Κώστας Γκουντάκος. Ένας αγαπητός φίλος, ακέραιος χαρακτήρας, καλός
οικογενειάρχης και γνήσιος Σαρακατσάνος. Γεννήθηκε στις Πηγές Καβάλας και το
όνομα του συνδέθηκε με τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες που τον
καταξίωσαν σε όλη την περιοχή. Όμως ο Κώστας παρέμεινε απλός και σεμνός, κερδίζοντας
την εκτίμηση όλων, ακολουθώντας τις αρχές που έμαθε από παιδί στο γνήσιο
Σαρακατσάνικο περιβάλλον της παιδικής του ηλικίας, με τις οικογένειες
Γκουντάκου από τον πατέρα του και Φλωροκάπη από τη μητέρα του.
Oι επισκέψεις του Κώστα στη Θεσσαλονίκη
ήταν πολύ συχνές, καθώς εκεί ζουν οι οικογένειες των δύο παιδιών του και τα
εγγόνια του. Έτσι λοιπόν πολύ σύντομα, μέσω του γαμπρού του Δημήτρη,
γνωριστήκαμε και με τη χαρά όλων έγινε μέλος στα Παραπονιάρικα παιδιά. Αν και
τρανύτερος, η παρουσία του έδεσε από την αρχή με όλους, χάρη στην απλότητα και
την καλοσύνη που τον διέκρινε. Με τη συμπεριφορά του κέρδισε την αγάπη και τον
σεβασμό μας και ο λόγος του είχε ιδιαίτερη αξία στις συζητήσεις μας.
Στα
γλέντια το αγαπημένο του τραγούδι ήταν το ΄΄να ήταν τα νειάτα δυό φορές΄΄. Με
το πρώτο άκουσμα της εναλλαγής από τον Βασίλη Σερμπέζη που ήξερε την προτίμηση
του, πήγαινε μπροστά και άφηνε τον εαυτό του ελεύθερο να χορέψει αυτό που
έβγαζε η ψυχή του. Ήταν χαρακτηριστική και η αντίδραση όλων μας που βλέπαμε και
καμαρώναμε τον Κώστα να χορεύει, συμμετέχοντας στη δική του χαρά. Αυτό το
δέσιμο της παρέας είναι ανεπανάληπτο, γιατί απελευθερώνει με μοναδικό τρόπο τα συναισθήματα
μας και δημιουργεί βιωματικές σχέσεις.
Το τελευταίο διάστημα της ζωής του ο
Κώστας έρχονταν συχνά στη Θεσσαλονίκη και στις συναντήσεις μας είχαμε την
ευκαιρία να συζητήσουμε τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε, αλλά και τα θέματα
υγείας που είχε. Ο ίδιος αντιμετώπιζε την κατάσταση του με αισιοδοξία και
τίποτα δεν έδειχνε ότι το τέλος ήταν κοντά. Κάποια στιγμή ήρθε η άσχημη είδηση
και το χαμόγελο έσβησε στα χείλη όλων μας.
Αν πρέπει να βρούμε μία λέξη για να
χαρακτηρίσουμε την προσωπικότητα του Κώστα, αυτή είναι η λέξη ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Έτσι
τον γνωρίσαμε και έτσι θα τον θυμόμαστε πάντα. Θα είναι μαζί μας σε όλα τα
γλέντια και σε όλες τις κουβέντες της παρέας μας.
Καλό ταξίδι αγαπημένε μας φίλε Κώστα !!
Γιώργος Κολοβός
● ● ●
Αδερφέ μου Κώστα,
Ακόμα κι αν δεν υπήρχες θα σε
ονειρευόμουν και θα σε αγαπούσα! Όσο κι εσύ!
Ίσως, θα έπρεπε να διδάξουμε τον κόσμο
πάντα να ονειρεύεται, ν’ αναζητάει το άγνωστο. Το να ψάχνεις να βρεις την
ομορφιά, αυτό από μόνο του είναι μια ανταμοιβή! Ο άνθρωπος πρέπει να υπερβαίνει
τις δυνάμεις του. Αλλοιώς, για ποιόν λόγο υπάρχει ο Παράδεισος;
Λένε κάποιοι πως κάθε ανάμνηση είναι
λάθος. Μπορεί και όχι. Βιώνουμε κάτι κι αμέσως μετά αρχίζουμε να το αλλάζουμε.
Κι όμως, όσο σωστό ή λάθος κι αν είναι μια ανάμνηση, ο πόνος είναι αληθινός.
Μας λείπεις!
Θυμάμαι την πρώτη σπίθα της φιλίας
μας.
Πάσχα μέρα, γυρίζαμε τ' αρνί, όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
·
Χριστός
Ανέστη, Βασίλη, Χρόνια Πολλά!
·
Αληθώς
ο Κύριος, Κώστα, να είστε πάντα καλά!
·
Καλα
είμαστε αλλά τα γεγονότα μας στριμώχνουν! Ο παππούς δεν πάει καλά, πρέπει να
βιαστούμε, να προλάβουμε.
·
Δηλαδή;
·
Αρρεβωνιάζουμε
τη Μαρία με τον Δημήτρη σήμερα, Βασιλάκη μ', πάρε τη συντροφιά σ' κι έλα!
·
Μα,
Κώστα μου, πώς να ΄ρθω, έχω μαζεμένη την οικογένεια για το Λαμπριάτικο τραπέζι!
· Χαρείτε το γιορτινό σας τραπέζι το μεσημέρι κι έλάτε τ' απόγιομα να γλεντήσουμε τα παιδιά μας!
Κι έτσι ξεκίνησε μια πρωτόγνωρη σχέση
αληθινής φιλίας, που σφραγίστηκε με “Τα νιάτα”, τραγούδι που ταυτοποιήθηκε
αργότερα με το πρόσωπό σου για να καθαγιαστεί με την ιερότητα του χαμού
σου!
Όταν, όπως λέει κι Μικελάντζελο, μοιραία
και νομοτελειακά, “επήλθε το πέρασμα του χρόνου σ’ αυτή την επίγεια σπείρα
μεταξύ αιωνιότητας και σωτηρίας. Το σούρουπο αποσύρθηκε σ’ έναν αιώνιο λήθαργο.
Η νύχτα κοιμήθηκε βαριά, πέρα σπ’ τη συνείδηση ή τη μνήμη. Κι η αυγή σηκώθηκε
σ’ ένα κρεββάτι από φτερά του πόνου ενώ η μέρα φανέρωσε όλη την ανατομία του
επίγειου ρεαλισμού”.
Μας λείπεις πλέον, απ' όλους. Από δικούς
και φίλους, από γνωστούς, συντοπίτες κι απ' όλον τον ντουνιά! Θα μας λείψει η
δική σου αγνή και άδολη αγάπη!
Όπως αυτή που ξεχείλιζε στα τόσα γλέντια
που ζήσαμε. Γλέντια αγαπημένα, αξέχαστα, τίμια κι αληθινά!
Σαν την την αμφίδρομη κι αληθινή αγάπη που αναπτύχθηκε στον μέγιστο βαθμό στην παρέα μας. Όπου, σαν ομάδα, γίναμε καλύτεροι από το άθροισμα των προτερημάτων μας!
Οι άνθρωποι ζουν όταν βρίσκουν μια θέση
στις ζωές των άλλων. Κι εσύ, Κώστα μου, θα ζεις για πάντα στις καρδιές μας!
Αιώνια θα είναι η Μνήμη σου!
Καλόν Παράδεισο, Αδερφέ!
Βασίλης Σερμπέζης
● ● ●
Πέρασαν ήδη σαράντα μέρες που ο εκλεκτός
μας φίλος Κώστας ανέβηκε παράκαιρα στον ουρανό. Μακριά απο μας αλλά
κοντά στον Θεό. Είμαι σίγουρος ότι μας βλέπει από κεί ψηλά.
Φίλε Κώστα ήσουν ξεχωριστός και δεν μπορείς να ξεχαστείς. Είναι μεγάλο το κενό που άφησες, σε χρειαζόμασταν.
Οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό που νιώθω και βουρκώνω.
Κώστα θα σε παρακαλέσω να μην αστοχήσεις εκεί ψηλά που είσαι, να
Κώστας Μαλογιάννης
Κώστας Γκουντακος. Ο άνθρωπος που έλαμπε
κάθε φορά που αντάμωνε η παρέα μας "Παραπονιαρικα Παιδιά". Πάντα
χαμογελαστός, ευδιάθετος και με το καλό λόγο στο στόμα.
Μαζί είχαμε πολλές και όμορφες στιγμές
που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ.
Ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια
"κανείς δε βρέθει χριστιανός και λαδοβαφτισμένος......". Με το που το
άκουγε τον έπιαναν τα κλάματα, γιατί του θύμιζε τον πατέρα του απ' ότι μου
έλεγε.
Αγαπημένη του ατάκα "ποιος έχει
αυτιά να ακούσει" Γιωργάκη, μου έλεγε.
Θα ζεί για πάντα μεσ΄ την καρδιά και το
μυαλό μας.
Καλό παράδεισο.
