Οι νάνες
.
.
του Θεόδωρου Ζαραλή
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που η ανιψιά μου η Μαρία επισκέφτηκε το πατρικό της μάνας της στα γραφικά Τζουμέρκα και γύρισε με το αυτοκίνητο γεμάτο καλούδια που της έδωσε η Ηπειρώτισσα γιαγιά της. Μέσα σ’αυτά ήταν και μια σακούλα χόρτα. Η Μαρία, μη μπορώντας να τα αναγνωρίσει, τα έφερε στη γυναίκα μου και μαζί τα άπλωσαν πάνω στο τραπέζι και τα κοίταζαν με απορία. Η κυρα-Λένη (η γυναίκα μου), αφού τα εξέτασε προσεχτικά, πρότεινε να τα πετάξουν αφού δεν ήξεραν τι ήταν και αν μπορούσαν να τα μαγειρέψουν.
