Ο αγαπητικός της
βοσκοπούλας
Ετούτο
το χάραμα, τ’ Αη Γιαννιού σήμερα – χρόνια πολλά, να μας βοηθάει ο Άγιος, δικός
μας Άγιος – πεταχτήκαμε αγουροξυπνημένοι απ’ το τηλέφωνο:
-
Έλα,
σταθμός εκεί; ΟΣΕ;
-
Όχι,
κυρία, σπίτι είναι…
-
Μα
πώς, εγώ νομίζω…συγγνώμη!
Παρά
τη συγγνώμη, η ζημιά είχε γίνει. Άντε, τώρα, βάλε σε τάξη σκέψεις, ιδέες,
προτεραιότητες και δράσεις! Σ’ αυτές τις περιπτώσεις ένα φάρμακο είναι να
βάλεις τηλεόραση μπας και ενσωματωθείς σταδιακά στην τρέχουσα πραγματικότητα
ελλοχεύοντος, βέβαια, του κινδύνου να εκνευριστείς απ’ την ειδησεογραφία της
κρατικής τηλεόρασης ή ν’ αηδιάσεις την υποκουλτούρα της ιδιωτικής. Και μπαίνεις
στη λογική του ζάπινγκ.
Οπότε
σ’ ένα απ’ τα κανάλια που άλλαξαν πρόσφατα όνομα, όπως τ’ άλλαζαν παλιότερα και
μερικοί σαρακατσιαναίοι εκόντες – άκοντες, βλέπω να παίζεται η παλιά, συνομήλική
μας ταινία, που την έχουμε παρακολουθήσει όλοι τόσες φορές: «Ο αγαπητικός της
βοσκοπούλας»!
-
Καλά,
αυτή δεν ήταν ασπρόμαυρη; Ρωτάω.
Η
Κατερίνα είναι Μπαμπινιώτης στις ελληνικές ταινίες.
-
Τις
βάφουν τώρα, τις στέλνουν στην Αμερική και τις βάφουν!
-
Κοίτα,
ρε!
Πάντως
οφείλω να παραδεχτώ ότι την είχαν χρωματίσει ωραία. Τα γιλέκια σωστά, τα
κατσέλια ξεχώριζαν, το γρασίδι πράσινο, όλα πολύ καλά. Μόνο εκείνα τα φέσια
πολύ κόκκινα τα βρήκα αλλά τέλος πάντων…
Άρχισα
τότε να εστιάζω σε άλλες λεπτομέρειες της ταινίας που ξετυλίγονταν μπροστά μου
για πολλοστή φορά με μόνη διαφοροποίηση τις χρωματικές της κλίμακες. Κι είδα
πολλά που δεν τα είχα προσέξει παλιότερα. Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως κάθε
φορά που παρατηρείς μια εικόνα, ένα έργο τέχνης του ανθρώπου ή του Θεού, μπορεί
να προσέξεις κάτι για πρώτη φορά! Ανάλογα με τη θέση ή τη διάθεση, την άποψη ή
τη φιλοσοφία της στιγμής, τη δυνατότητα ή την αδυναμία μας!
Είδα,
λοιπόν, διαλόγους αστικούς και άσχετους με το περιβάλλον της κοινωνίας την
οποία, υποτίθεται, εξέφραζε το έργο. Διείδα μια ιδιαιτέρως σκωπτική και κατά το
μάλλον ή ήττον ειρωνική οπτική των συντελεστών απέναντι στον κόσμο της εποχής
στον οποίο απευθύνονταν. Να κάτι σαν σήμερα, να πούμε! Λίγες φορές νοιώσατε να
σας κοροϊδεύουν πολλοί απ’ αυτούς που σας απευθύνονται; Δημόσια πρόσωπα,
πολιτικοί, διοικούντες, καλλιτέχνες και λοιποί…Θα επανέλθω, με τον τρόπο και
τον λόγο μου αλλά θα επανέλθω.
Κι
είδα ακόμα χορευτικά με «τσολιαδάκια», «Δεσφίνες[1]», made in Japan, να χοροπηδούν πέρα – δώθε χωρίς ρυθμό
και πρόγραμμα και, μάλλον, σε αναντιστοιχία σχέσης με το σενάριο. Εικόνες που
μου δίνουν το δικαίωμα να εικάσω ότι θα τους μάζεψαν από κάποια αζήτητα, τους
είπαν «πάρτε αυτό το εικοσάρι … τρέξτε, πηδήξτε … κι εμείς γυρίζουμε ταινία»!
Δεν είναι παράξενο γιατί αυτή, ακριβώς, ήταν και η αντίληψη της εποχής του ’50
– ’60. Τότε που μαζεύτηκαν οι μητέρες των προσκόπων, αδερφές υπουργών και θυγατέρες πρωθυπουργών
και με απορία αναρωτήθηκαν:
-
Τώρα
που εξέλιπε η λησταρχία, τί, λέτε, να κάνουμε με τα λεφτά που μας περισσεύουν;
Και
ίδρυσαν σοβαρούς πολιτιστικούς φορείς και πανελλαδικά δίκτυα για να σώσουν την
παράδοση! Με την οπτική, βέβαια, της βαυαροκουλτούρας!
-
Συγγνώμην,
είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε Ελληνίδες! Κοιτάξτε, όμως, τί καλές ευρωπαίες έχουμε
γίνει!
Και
δαχτυλοδεικτώντας τις προθήκες με τις λεηλατημένες φορεσιές, καμάρωναν:
-
Ελάτε,
να ιδείτε μια παράξενη φορεσιά! Κάτι, σαν μαϊμού στο τσίρκο, δηλαδή!
Κι
εγώ αναρωτήθηκα: Πόσο απέχουμε στα μάτια των σημερινών κυριών και κυρίων εμείς
οι «συναφλήτες» απ’ αυτές τις παράκαιρες εικόνες, κυρίως όμως απ’ τη
συγκεκριμένη λογική, φιλοσοφία και οπτική; Ένας έμπειρος θεατής κι ακόμα
χειρότερα κάποιος εξειδικευμένος ερευνητής, ποιά, νομίζετε, εικόνα θα
σχηματίσει απ’ όσα θα ιδεί και θα ζήσει σε μια «αυθεντική» δική μας εκδήλωση;
Όπου δεν υπάρχουν βοσκοπούλες, ίσως μόνο «αγαπητικοί» και, εννοείται, «αγαπητικές»!
Με
τον όποιο βαθμό αυτογνωσίας έχετε, απλά αναρωτηθείτε, κι απαντήστε μόνοι σας.
Κι ό,τι πείτε, δεκτό. Αλλά αναπόφευκτα υποκείμενο στη δημόσια κριτική, την
καλόπιστη βέβαια!
Καλόν
χειμώνα και καλή χρονιά σε όλες και όλους!
Κομοτηνή
7 Γεναριού 2020
Βασίλης
Σερμπέζης
